Meditatie Blunders en Wonderen: Mijn Niet-Zo-Perfecte Reis naar Stilte

Er zijn ontelbaar veel manieren om te mediteren.
Gedurende mijn leven bleef het onderwerp steeds terugkomen, en telkens dacht ik: "Ja, maar hoe dan?!"
Natuurlijk is er online een overvloed aan informatie — talloze begeleide meditaties waarbij een rustgevende stem je precies vertelt wat je moet doen terwijl jij achterover leunt en ontspant. Klinkt makkelijk, toch?
Nou, in mijn geval dreef ik steevast heerlijk weg, om vervolgens abrupt wakker te schrikken zodra die stem ineens weer begon te praten — compleet in de war over waar ik ook alweer in het verhaal hoorde te zijn.
Beneden aan een trap? Mijn innerlijke kind omhelzend? Uit een bos wandelend (wacht, zat ik überhaupt in een bos?)?

Toch bleef meditatie me intrigeren.
Iets diep vanbinnen zei me dat het me écht iets krachtigs kon bieden.
Vastbesloten om het eindelijk écht te begrijpen, besloot ik een cursus te volgen. Want ja, leren van experts is toch de snelste weg?
En natuurlijk begon ik niet rustig — nee, ik dook meteen in een behoorlijk intensieve cursus: 10 dagen Vipassana meditatie.
Want... waarom niet?
Blijkbaar schreeuwde er iets in mij om verandering.
En omdat ik het heerlijk vind om mijn leven af en toe volledig om te gooien en opnieuw te beginnen, dacht ik: dit gaat het doen. Ik zou als een compleet nieuw mens terugkomen.
Nou… laten we zeggen: het was een ervaring.

Ik hield het alle 10 dagen vol, en volgde iedere instructie tot op de letter — want als er iets is waar ik goed in ben, is het instructies opvolgen als een pro.
Stel je voor: 50 mannen aan de linkerkant, 50 vrouwen aan de rechterkant, allemaal samen mediterend in volledige stilte.
Een ervaring die ik nooit meer zal vergeten.
Ik deelde een kamer met twee andere meiden, en oh ja — je mocht niet praten.
Tien volle dagen niet.
Wat... best vreemd is.
Hoe deel je ervaringen met je kamergenoten? Hoe zeg je goedemorgen of welterusten?
Je doet het gewoon niet.
In het begin voelde het minder als innerlijke rust en meer als... ongemakkelijke stilte.
Maar eerlijk is eerlijk: na die eerste ongemakkelijke dagen begon ik ervan te houden.
Je focust volledig op jezelf, zonder meegetrokken te worden in small talk of in iemands levensverhaal (vooral die verhalen waarbij de ander alleen maar over zichzelf wil praten zonder enige interesse in jou).

Over zelfzorg gesproken: ook het eten sloot naadloos aan bij het thema: gezond, gezond en nóg gezonder.
Wat, laten we zeggen, niet echt mijn dagelijkse dieet was op dat moment.
Terwijl ik tijdens de meditatie eigenlijk mijn ademhaling moest volgen, dwaalden mijn gedachten vaak af... naar McDonald's frietjes met die onweerstaanbare saus.

Maar goed, terug naar de meditatie zelf.
Je begint met het focussen op simpele sensaties, door je ademhaling in en uit je neus te volgen.
Urenlang. En nog eens uren.
Uiteindelijk "breid" je je bewustzijn uit en scan je je hele lichaam van top tot teen, waarbij je elke kleine sensatie opmerkt.
Boven aangekomen? Begin maar weer van voren af aan.
Het doel is om gedachten die opkomen gewoon te laten passeren — niet vastklampen, niet reageren.
Soms lukte dat.
Soms... totaal niet.
Eerlijk gezegd vond ik het vaak saai en hoopte ik dat er iets spannends zou gebeuren — omdat ik gewend was aan constante beweging, afleiding en lawaai.

Als finale uitdaging moest je een uur lang volledig stil blijven zitten.
Dat leverde me een fijne blessure op (die gelukkig na jaren van therapie weer genezen is — ja, echt).

Na tien dagen stilte, tien uur per dag mediteren, zonder telefoon, zonder boek, zonder notitieboekje (het hoogtepunt van de dag was letterlijk een wandeling),
voelde ik me echt herboren.
Toen we eindelijk weer mochten praten, voelde dat eigenlijk raar. Ik miste de stilte meteen.

Ik weet nog hoe mijn ouders me kwamen ophalen.
Proberen uit te leggen wat er gebeurd was — vooral wat er vanbinnen veranderd was — bleek bijna onmogelijk.
Later haalde mijn toenmalige vriend me op. Hij had een enorme kater, en niet veel later belandden we bij McDonald's.
(En ja hoor, ik zat sneller dan gedacht weer aan die frietjes.)

Na de cursus was het de bedoeling om elke dag één uur te blijven mediteren om de techniek te onderhouden.
Ik hield het precies twee dagen vol.
Daarna begreep ik de techniek nog steeds, maar het gaf me niet de enorme transformatie waarop ik had gehoopt.
Grote levensveranderingen gebeurden niet mágisch — hoewel... binnen een paar maanden eindigde mijn relatie, en dat zette wél een hele nieuwe koers uit voor mijn leven.

Na bijna 12 jaar in Amsterdam te hebben gewoond, besloot ik in 2017 mijn spullen te pakken en naar het buitenland te vertrekken.
Een sprong in het onbekende… en het echte avontuur begon daar.

Wordt vervolgd. Deel 2 is onderweg!